Al jaren wil ik mij specialiseren in afscheidsfotografie maar op een of andere manier kwam het er niet van. Tot ik vorige week zaterdag een masterclass afscheidsfotografie ging volgen. Deze dag was zo inspirerend, zoveel informatie gekregen, zoveel ideeën gekregen dat de energie weer gaat stromen en vele puzzelstukjes op zijn plek vallen. Maar waarom wil ik mij hier in gaan specialiseren? Waarom kies ik voor vele herinneringen maken en zelfs om het definitieve afscheid te fotograferen? Waarom vind ik dat zo belangrijk? Dat heeft meer met mijn persoonlijke ervaring te maken. Ik was 11 jaar toen mijn vader op een maandagochtend in 1978 op zijn werk overleed. Hij was net een paar maanden 50 jaar. Ik kom uit een gezin met 6 kinderen dus het was vaak hectisch thuis en ineens is mijn vader er niet meer. Natuurlijk werd het een week met veel verdriet en regelwerk, dat kan ik me nog heel goed herinneren. In de loop van die dagen kreeg ik te horen dat ik en mijn jongste zus niet naar de avondwake mochten gaan. Mijn moeder had dit besloten om ons te beschermen tegen het aanzicht van een overleden persoon. Achteraf was dit voor mij niet het beste plan omdat ik pas op mijn 23ste jaar accepteerde dat hij er niet meer was, dat hij echt niet meer terug kwam. Natuurlijk wist ik wel dat hij niet meer thuis kwam maar ik accepteerde het gewoon niet, ik voelde het gewoon niet. Dit alles was rond de bevalling van onze oudste en nadat ik het eindelijk geaccepteerd had kwam het verdriet pas. Zoals vaak dingen in 3en komen, kreeg ik ook nog last van een postpartum depressie (in de volksmond postnatale depressie) en werd de cirkel compleet met 2 huilbaby’s in 3 jaar tijd. Toen was mijn ‘rugzakje’ echt vol. Toen mijn moeder in 1997 op 64 jarige leeftijd overleed hebben wij besloten dat onze kinderen (toen 7 jr en 4 jr) wel mee naar de avondwake en uitvaart zouden gaan maar dat ze zelf mochten beslissen of ze wel of niet naar oma wilde kijken. Ze wilde het beide wel en hebben net als de andere kleinkinderen nog prachtige tekeningen op haar voeten gelegd. Natuurlijk was ik als puber boos op mijn moeder omdat ze deze beslissing genomen had maar hoe ouder ik werd hoe meer ik het begreep. Ze heeft in haar ogen een goede keuze gemaakt net zoals ik voor onze kinderen keuzes gemaakt heb toen ze zo jong waren. In die tijd was het niet gebruikelijk dat bij een afscheid foto’s gemaakt werden. Was dat maar wel, het zou mij enorm geholpen hebben. Dit is de reden waarom ik mij wil specialiseren in afscheidsfotografie. Om mensen te helpen bij het verdriet, tijdens het rouwen en na het afscheid. Om mensen samen te brengen wanneer iemand zo kwetsbaar is. Om mensen te helpen herinneren wie hen steunde in de moeilijke tijd en ga zo maar door. Ik ben er van overtuigd dat het je helpt. Ik merk in mijn omgeving dat herinneringen maken en vooral de dood voor veel mensen nog steeds taboe is en dat is heel duidelijk te merken. De dood is hoe je het ook bekijkt het enige zekere wat we in het leven hebben. Op het moment dat het niet meer kan krijg je vaak de woorden "had ik maar familiefoto's laten maken" Of “waarom sta ik niet met die of die alleen op een foto” Of "had ik maar dit gedaan, had ik maar dat gedaan". We blijven dingen voor ons uitschuiven en dan ineens…is het te laat… Herinneringen voor later moet je NU maken! Wil je meer weten over hoe je herinneringen kan maken? Neem even contact op en ik leg het je graag uit.

De laatste tijd heb ik een aantal albums afgewerkt en nu er tegenwoordig zoveel foto’s gemaakt worden vraag ik me af of die foto’s “verdwijnen” op een harde schijf. Wordt er nog wel naar omgekeken? Gaan jullie bijvoorbeeld 1x per jaar met z’n alle rond de PC staan om alle foto’s lekker te bekijken? Of streamen jullie het naar jullie televisie? Wat is er nu fijner om een keer lekker te gaan zitten met een prachtig album op je schoot en lekker weg te mijmeren over hoe het was toen de foto’s gemaakt werden? Of lekker het met hele gezin door het album bladeren waardoor er weer vele gesprekken plaats gaan vinden. Lekker genieten met elkaar en de herinneringen op halen van de fotosessie of jullie geweldige vakantie of wat dan ook. Neem nou het album van deze bruiloft. Bij dit album werd gekozen voor een cover van acrylglas in combinatie met kunstleer en een prachtige bewaarbox. Door de vele mogelijkheden is het mogelijk om een album precies in elkaar te laten zetten zoals jij wilt. Er zijn zelfs albums die zeer geschikt zijn voor de super kleine kinderhandjes. Je kent ze wel, die kartonnen boekjes met die hele dikke pagina’s maar nu met foto’s van jullie erin. Dat is toch super leuk! Heb jij je foto's op een harde schijf of in een album?

Omdat Japie altijd met mij mee gaat als ik gezinnen met jonge kinderen ga fotograferen wil ik hem even voorstellen. Japie is een apie en is dol op het geven van een Hi5. Hij kan erg baldadig zijn maar hij is ook super nieuwsgierig. Het enige probleem wat Japie heeft is dat hij niet zo groot is. Daarom zit hij altijd op mijn camera zodat hij iedereen goed kan zien. Japie en ik houden erg veel van spelletjes spelen en bij Japie is het vooral leuk als hij de jury mag zijn tijdens de fotosessies want de kinderen nemen het op tegen de ouders. Ik denk dat Japie de kinderen altijd laat winnen maar ja…we doen de fotosessie samen en hebben de taken verdeeld. De meeste kinderen houden er niet van om verplicht op de foto te gaan. Vaak begint de spanning thuis al en wordt deze meegenomen naar de fotosessie. Dit zie je vaak terug op de foto’s en dat is erg jammer. Playful Heart is een techniek die ik gebruik bij gezinnen met jonge kinderen. Japie het Apie is daar een onderdeel van maar hij is niet alleen. Er komen meer dierenvriendjes meedoen tijdens de fotosessie. Wie dat zijn? Dat zien jullie wel tijdens de fotosessie. Genieten is het toverwoord om de mooiste foto’s te krijgen en echte emotie te zien.